Goodbye :'(
Blijf op de hoogte en volg Anne-Sophie en Aline
04 Juni 2013 | Nepal, Kathmandu
Sabailai Namasté ani shuba prabhat (hallo allemaal, goeiemorgen)
Zo begon onze afscheidsspeech op de laatste donderdagmorgen. Verrast en vol verwachting gingen onze Nepalese collega’s en vrienden eens goed op hun stoel zitten. We vertelden hen in hun eigen taal dat we heel erg dankbaar zijn voor alles wat ze voor ons hebben betekend en hebben gedaan. Van heimwee hadden we nauwelijks last omdat de mensen in Anandaban ons als familie opgenomen hebben. Met deze speech hebben we geprobeerd om onze dank uit te spreken. Aan de reacties van hen was te merken dat dit gelukt was. Na het applaus zei dr. Indra (onze opdrachtgever voor thesis, medical director) dat we helemaal geïntegreerd zijn in Nepal. Slechts één ding ontbrak: een ‘Nepali keta’…
Een paar dagen hiervoor hadden de verpleegkundigen een ‘farewell teaparty’ voor ons georganiseerd. Bijna iedereen was er. We dronken thee, aten eieren, samosa, snoepjes, koekjes en kregen een boeketje bloemen uit de Anandaban-tuin. Super lief! Daarnaast werd er ook gespeecht; de matron vergiste zich even in de tijd dat we er al waren. Was het nou drie? Oh, al acht maanden??! De tijd gaat zoooo snel. Daarna was het onze taak om ze nog even vriendelijk toe te spreken.
Op dinsdagmiddag gaven we onze eindpresentatie van het afstudeeronderzoek. We vertelden de verpleegkundigen en dr. Indra de uitkomsten van het onderzoek en daar werd heel positief op gereageerd. Erg leuk om te merken.. Na de presentatie zaten we na te genieten in ons huisje van het heerlijke idee dat de presentatie erop zit. Plotseling stond daar dé hottie van de compound voor de deur: een van de dokters.. Hij kwam ons gedag zeggen en zei een klein kadootje meegenomen te hebben. En ja hoor: toen kwamen er twee prachtige, meest ‘girlie coloured’ t-shirts tevoorschijn. Zie foto :)
Toen werd het toch vrijdag; de dag van vertrek… Om kwart voor zeven ’s ochtends zaten we aan het ontbijt bij een van onze liefste collega’s. Even later kwamen er nog vier anderen bij. Het was wat ongemakkelijk en stilletjes, maar toch fijn om nog even met elkaar te zijn.
Half acht: tijd om te vertrekken met de schoolbus. Afscheid. Tranen. Knuffels. En instappen maar… Dag Anandaban, doei allemaal! We hebben een super tijd gehad! THANKS!!
We zouden nog veeeeel meer kunnen vertellen over het slachten van kippen, leuke etentjes, (buik)dansen, JungleSpeed spelen en daal bhaat eten.. maar we houden het hierbij.. Wanneer we terug zijn in Nederland laten we jullie nog even weten hoe dat is en vertellen we hoe het allemaal is afgelopen met ons afstudeeronderzoek.
Heel veel liefs en hopelijk tot snel!!
A&A
Zo begon onze afscheidsspeech op de laatste donderdagmorgen. Verrast en vol verwachting gingen onze Nepalese collega’s en vrienden eens goed op hun stoel zitten. We vertelden hen in hun eigen taal dat we heel erg dankbaar zijn voor alles wat ze voor ons hebben betekend en hebben gedaan. Van heimwee hadden we nauwelijks last omdat de mensen in Anandaban ons als familie opgenomen hebben. Met deze speech hebben we geprobeerd om onze dank uit te spreken. Aan de reacties van hen was te merken dat dit gelukt was. Na het applaus zei dr. Indra (onze opdrachtgever voor thesis, medical director) dat we helemaal geïntegreerd zijn in Nepal. Slechts één ding ontbrak: een ‘Nepali keta’…
Een paar dagen hiervoor hadden de verpleegkundigen een ‘farewell teaparty’ voor ons georganiseerd. Bijna iedereen was er. We dronken thee, aten eieren, samosa, snoepjes, koekjes en kregen een boeketje bloemen uit de Anandaban-tuin. Super lief! Daarnaast werd er ook gespeecht; de matron vergiste zich even in de tijd dat we er al waren. Was het nou drie? Oh, al acht maanden??! De tijd gaat zoooo snel. Daarna was het onze taak om ze nog even vriendelijk toe te spreken.
Op dinsdagmiddag gaven we onze eindpresentatie van het afstudeeronderzoek. We vertelden de verpleegkundigen en dr. Indra de uitkomsten van het onderzoek en daar werd heel positief op gereageerd. Erg leuk om te merken.. Na de presentatie zaten we na te genieten in ons huisje van het heerlijke idee dat de presentatie erop zit. Plotseling stond daar dé hottie van de compound voor de deur: een van de dokters.. Hij kwam ons gedag zeggen en zei een klein kadootje meegenomen te hebben. En ja hoor: toen kwamen er twee prachtige, meest ‘girlie coloured’ t-shirts tevoorschijn. Zie foto :)
Toen werd het toch vrijdag; de dag van vertrek… Om kwart voor zeven ’s ochtends zaten we aan het ontbijt bij een van onze liefste collega’s. Even later kwamen er nog vier anderen bij. Het was wat ongemakkelijk en stilletjes, maar toch fijn om nog even met elkaar te zijn.
Half acht: tijd om te vertrekken met de schoolbus. Afscheid. Tranen. Knuffels. En instappen maar… Dag Anandaban, doei allemaal! We hebben een super tijd gehad! THANKS!!
We zouden nog veeeeel meer kunnen vertellen over het slachten van kippen, leuke etentjes, (buik)dansen, JungleSpeed spelen en daal bhaat eten.. maar we houden het hierbij.. Wanneer we terug zijn in Nederland laten we jullie nog even weten hoe dat is en vertellen we hoe het allemaal is afgelopen met ons afstudeeronderzoek.
Heel veel liefs en hopelijk tot snel!!
A&A
-
04 Juni 2013 - 09:33
Rozemarijn:
Ha meiden,
leuk weer een stukje van jullie te lezen! Ook jullie tijd zit er alweer op, gaat inderdaad snel!
Goede reis terug en ik zie jullie graag 2 juli:)
Xx Roos -
04 Juni 2013 - 10:05
Anika:
Goedemorgen!
Wat leuk om jullie verhaal weer te lezen! en je komt al bijna terug sophie nice! Geniet er nog van!
Liefs,
Anika -
04 Juni 2013 - 22:31
Helene:
Girlssss!!! Have a safe trip home en WELKOM IN HOLLAND! :) Hoop jullie snel weer in levende lijve te kunnen zien...
liefs, Helene -
04 Juni 2013 - 22:59
Els De Kam:
Mooi om te lezen, ik dacht gisteren nog: Zouden ze al thuis zijn?
Nu op weg naar huis? Of nog een andere tussenstop.
Groetjes,
Els -
06 Juni 2013 - 16:33
Wendy (Leprazending):
Dag Aline en Anne-Sophie,
Wat een tijd hebben jullie in Anandaban Hospital gehad. Ik denk dat het enorm indruk heeft gemaakt, allemaal, of niet? Ik kan me voorstellen dat het moeilijk was om afscheid te nemen. Acht maanden, dat is een hele tijd!
Ik ben ook erg benieuwd hoe het gegaan is met jullie afstudeeropdracht. Is het geworden wat jullie ervan verwacht hadden?
Voor nu een hele goede thuisries gewenst en veel plezier met het terugzien van alle familie en bekenden hier. Ik neem over een tijdje wel contact met jullie op om af te spreken.
Hartelijke groet,
Wendy, Leprazending
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
