druk, druk, druk...of toch niet?

Mero Sathi!
(= mijn vriend)

Het is twee weken geleden dat we geschreven hebben, dus hoogste tijd voor een nieuw verhaal. Je zou denken dat het altijd druk is in een ziekenhuis dat verantwoordelijk is voor éénderde van alle leprapatienten van Nepal. Niet dus. Tijdens Dashain (spreek uit Dassai), keert de Nepalees graag naar zijn ouderlijk huis. Daar viert hij samen met de familie dit grootste Hindu-festival van Nepal. Bij Dashain moet je eigenlijk denken aan Kerst in Nederland. Eten met familie is heel belangrijk, net als het slachten van dieren en het ontvangen van zegeningen. Dat laten ze zien door dikke plakken Tikka op hun hoofd te smeren, dat is een rooie stip op hun voorhoofd wat bestaat uit een roodkleurstof/mengsel met rijst. Tijdens deze week zijn wij vrij geroosterd omdat er simpelweg geen werk was. Het handjevol patienten wat nog op de afdeling was, hield ons niet tegen om een weekje vakantie te krijgen. Nou, tegen zo'n aanbod zegt niemand nee, toch?

We wilden wel eens wat meer zien van Nepal, dus zijn we naar het o zo toeristische Pokhara gegaan. Bekijk de foto's voor een beeld, en dan zie je wat wij gezien hebben. In het echt is het natuurlijk tienduizendkeer mooier dan op foto's...
Na drie dagen Pokhara zijn we naar Tansen afgereisd. Dat is sneller gezegd dan gedaan. Om het zo subtiel mogelijk te omschrijven, de 20-persoonsbus was gevuld met 50 mensen, waardoor sommigen aan zuurstof gebrek leden. Anderen kregen maagproblemen en kotsten de boel, inclusief hoofd, schouders, knie en teen van de buren onder. Die lucht was natuurlijk niet te harden. Wonder boven wonder zijn we gezond de bus uitgekomen en konden we heerlijk bijkomen in het mooie Tansen.

Na de heerlijke vakantie begon de werkweek natuurlijk weer. Hoewel.. werken? Onze werkdag bestaat uit: 's ochtends heerlijke toast, daarna morning prayer, dan -hup- naar de afdeling om medicijnen te delen, wonden te verzorgen (zij het met of zonder spuitend pus), vital signs meten en om 11 uur zijn we eigenlijk klaar maar moeten we nog een uur wachten tot de lunchpauze werkelijk begint. Tot 1 uur zitten we lekker in het zonnetje te eten en 's middags proberen we ons weer nuttig te maken op de afdeling. Vaak eindigt dat keihard chillend, spelletjes spelend met de patienten en Nepalees lerend met onze 'guru' (teachers) of op andere afdelingen rondkijken in de hoop dat we daar iets kunnen leren. En jawel, zo kwamen we bij de fysiotherapeut die ons beloofde om rijst te leren eten met je handen, zo snel en goed als Nepalezen dat kunnen..

Kortom: druk bezig met relaties opbouwen en Nepalees leren. De verpleegkundige skills leren we ook heel hard. Beetje jammer dat het er tot nog toe niet zoveel zijn. maar ach, de kwaliteit van de skills die we nu hebben is goeeeeeeeeeeeed.
Oke, genoeg geweest, we proberen het leven van Nepal volop mee te maken, met alles wat daarbij hoort. Kijk maar de foto's :)

Liefs, van ons