Lief dagboek

Lief dagboek,
Tuut tuut tuut!!! Goedemorgen! Vandaag exact twee maanden geleden dat ik Nederland heb verlaten. De tijd vliegt echt. Gelukkig heb ik nog een hele lange tijd te gaan. Stiekem ben ik ook wel eens jaloers, op jullie hoor! Sneeuw, Sinterklaas, gezellig met elkaar chocolademelk drinken.. mmm… Ik stop nu met dagdromen, ik moet vandaag gewoon gaan werken. Terwijl het ochtendzonnetje buiten schijnt, is het koud in huis. Dik aangekleed ga ik m’n ontbijtje maken. Vandaag cornflakes of toch geroosterde broodjes? In ieder geval een kop Nepalese thee. Na het ontbijt moet ik me weer omkleden, hop in mijn gurta sural. M’n Nepalese uniform wat net iets te strak zit…
De werkdag begint met een morning prayer. In het Nepalees wordt een Bijbelgedeelte gelezen en gebeden. Hierna kan ik wel gevoed de dag echt beginnen. Dus hop hop hop naar de teampost, of nee laat mij maar buiten staan, kan ik wat opwarmen in de zon!
Samen met een collega loop ik naar de afdeling. Medicijnen delen en wonden verzorgen, ja het was een bezige ochtend. Het is al weer twaalf uur, lunch. Vandaag maar weer eens zelf een lekkere maaltijd fabriceren. Natuurlijk wel met rijst of noodles!! Ooh wacht het is al weer 13.15, weer een kwartier te laat terug op de afdeling… De zoektocht naar mijn collega begint, teampost nee, dakterras nee, afdeling nee, andere afdeling nee, polikliniek ook niet. Ik ga wel zelf naar de afdeling om spelletjes te doen en Nepalees te leren. Weet je, ik ga Anne-Sophie es op zoeken, kijken of die het nog een beetje overleeft! En dan is het zomaar weer 16 uur, tijd voor rust en thee!

Zo. Dat was me het dagje wel weer. Vandaag het engste gedaan ooit: venapunctie bij een leprapatiënt. Dat houdt in dat ik 2 ml bloed uit de arm van die patient moest halen. In Nederland het je allerlei lab medewerkers die dat doen, en zijn zo snel als de bliksem. Nouuu bij mij was dat een béétje anders.
Dat ging zo: Sandra didi (= sister, zeg ik tegen iedere vrouw die ouder is dan mij) zei me dat ik dat even moest doen. Gisteren had ik gekeken, vandaag kon ik het dus wel zelf. Ok. Fine. Why not. Met een kapotte tourniquet (zo’n bandje wat je strak om de arm moet binden) ging ik met bibberhanden aan de slag. Ding vastbinden. Aders werden zichtbaar. Ik tikken. Wrijven met zo’n alcoholdoekje. Ik dacht: ‘noooo what am I doing??’ En hop, die naald erin. 2 Ml opgetrokken met de spuit: viola. Ik voelde mezelf groeien van trots. I DID IT! I just DID it :D waaahh.
Toen kwam het engste: het bloed van de spuit in het kleine potje doen. Oef. Bibber bibber.. hoe het ging weet ik niet meer. Maar op een of andere manier was het toch raak en heb ik een prikaccident voorkomen. Tja, die Nepalezen doen het al jaren zonder naaldencontainer en zijn expert in het voorkomen daarvan. Goed. *zucht* *happy*
Nu maar eens eten koken. Aline wil alwéér fried rice eten. Als rijstverslaving zou bestaan dan zou Aline er sowieso aan lijden. Oh, we gaan toch voor de momo’s hoor ik. Dat is een soort ravioli (gevulde pasta met kip, buff,groente en pittige kruiden) en heeeeeel lekker! Die maken we niet zelf, maar eten we in de kantine. Twee trappen omhoog vanaf het huisje, en dan zijn we er. Heerlijk, zo dichtbij. Als we zin hebben in Nepalees eten of als de kok in ons geen zin heeft, eten we daar. Wat? Of dat duur is? Hmmm. Voor zestig eurocent kan ik er zoveel rijst eten als ik maar wil. Die momo’s kosten ook zoiets, chowmein en nog allerlei Aziatische variaties kosten ook niet dan tachtig eurocent.
Heerlijk toch?!
Nu maar eens op naar boven naar het kantoor waar ik enige uurtjes achter skype, facebook en dat soort dingen besteedt. Eindelijk weer eens mn zus spreken. En op de hoogte blijven van alle belangrijke dingen in Nederland. Tja. Ik wil nog wel een beetje connected blijven hoor.
Finito! De dag is weer om. Gelukkig heb ik mn pyjama al aangedaan na de duty, want anders wordt ik niet meer echt warm. Aangezien we geen centrale verwarming hebben noch iets wat op een kachel lijkt, is het KOUD! Ik slaap tegenwoordig met mn muts op trouwens. Best fijn hoor. En dikke sokken. En veel dekens. Ik kom de winter wel door zo. Nnaah, ik zeg: welterusten!

A&A